ÇALIŞMAK BÖYLE BİR ŞEY…

Heyecan Yüzünden 2

ÇALIŞMAK BÖYLE BİR ŞEY…

Ada Güven

Umarım beni unutmadınız. Ben Lidia. Bu hikayede size bir önceki gibi heyecanla yapılmış bir yanlışı anlatmayacağım – bunu başlığa göre yorumlamayın lütfen, o sadece dizinin adı .Bu hikayede arkadaşım Embes, bir kararı ve ardına koyduğu bütün sorunları anatacak.

Ben Embes. Bu hikayede size aldığım bir kararı ve (Embes, ben her şeyi söyledim. Yukarıyı okuyup ona göre anlatsan diyorum) peki öyleyse nmm nammmanmm!

Embes şimdi elma yemenin zamanı değil. Anlat işte şu hikayeyi! 
Aceleci işte n’olucak.

• Seni duydum!
• N’apalım
• Embes!
• Tamam tamam…

(Gördüğünüz gibi Embes biraz değişti.). Şu hikayeyi bi an önce anlat ta çek git evimden, tahammülüm kalmadı. Gideriz canım orası sorun değil.

• Dayanamıyorum artık
• E dayanma
• Git git giiiiit!
• Görüşmek üzere…
• Umarım görüşmeyiz
• Tamam, görüşmemek üzere
• Sinirimi bozmaya başladın ha!
• Ha ha ha ha ah ops yalnş sıra
• Yeter ama Embes

Yetmezzzzzz…BABAAAAAAAAAA!

• Ne oldu bitanem?
• Ne olacak Embes
• Ne olmuş Embes’a? Yoksa yine biyerlerine kürdan mı batırdı?
• Baba o zaman 6 yaşındaydık…

YARIM SAAT SONRA

(Embes anlatmaya başlar)

Eskiden okulun en çalışkanıydım…

Ama hiç saygınlığım kalmamıştı.

• Neden?
• Şimdi anlarsın…

Takma adım inek olmuştu artık. Ben de madem çalışkan olmak bu kadar acı veriyo, o zaman olmiim dedim. Ve çalışmayı bırakıp dalga geçip oynamaya karar verdim.

Zamanla notlarım 90-100’den 60-70’e düştü ve giderek düşmeye devam etti. Ama umrumda değildi çünkü artık daha fazla arkadaşım vardı. Ancak zamanla gerçek arkadaşlarımı kaybedip yalancı, aptal ve kalpsiz arkadaşlar edindiğimin farkında değildim…

Sonra fark ettim ki öğretmenlerin de gözünden düşüyorum.

Ama artık daha çok arkadaşım olduğundan bunu düşünmek istemiyordum. Notlarım artık iyice düşmüş 10-20’ye inmişti artık eskiden sahip olduğum dürüst, akıllı ve sevecen arkadaşlarım, hatta matematik öğretmenimiz Bayan Sally bile benden nefret ediyordu…

Ne yapıp edip bunu düzeltmeliydim derslerime iyice asıldım, çok ama çok çalıştım. Nihayetinde de notlarım yine yüz olmuş, öğretmenlerimin ve arkadaşlarımın sevgisini geri kazanmayı da başarmış , dengeyi eski haline getirmiştim…

Yapmam gereken tek şeyi pazartesi yapacaktım. (Bu kısma bayılıyorum...)
Hoperlörlere - müdürünkine benzeyen sesimle - şunları söyledim:
"Herkes hemen konferans salonuna!"
Konferans salonunda da şunları söyledim:
"HERKESTEN ÇOOOOOK ÖZÜR DİLERİM BEN BÖYLE BİRİ DEĞİLİM VE ARTIK OLMAYACAĞIM..."
İşte bu şekilde işleri halletmiş oldum...
(Gerçi 3 gün sürdü ama böyle anlatmak hoşuma gidiyor...)

SON